Co oznaczają klasy izolacji silnika?

Klasy izolacji opisane przez normy IEC (dla krajów spoza Ameryki Północnej) lub NEMA (dla Ameryki Północnej) określają zdolność systemu izolacji uzwojenia silnika do wytrzymywania określonej temperatury pracy we wskazanych warunkach użytkowania przy jednoczesnym zapewnieniu określonej żywotności.

Jak określa się klasy izolacji silnika?

W przytoczonych normach stosowane są cztery główne klasy izolacji: A, B, F, H, z tym że norma IEC dopuszcza jeszcze jedną klasę izolacji: E, która u wielu producentów jest dostępna na zamówienie, jak np. w przypadku silników elektrycznych ELVEM. Standardową klasą izolacji, stosowaną w zdecydowanej większości silników do zastosowań przemysłowych, jest klasa F oraz H.

Klasy izolacji ustala się, przyjmując temperaturę otoczenia 40°C i dodając do tego dopuszczalny wzrost temperatury i margines termiczny. Maksymalna temperatura określana przez klasę izolacji zapewnia żywotność izolacji wynoszącą 20 000 godzin przy ciągłej pracy silnika i jego pełnym obciążeniu. Każde przekroczenie maksymalnej temp. o 10°C powoduje skrócenie żywotności izolacji o 50%, a każde 10°C poniżej tej temperatury, podwaja żywotność izolacji.

Jakie są temperatury dla poszczególnych klas izolacji?

Maksymalna temperatura uzwojenia to suma przyjętej temperatury otoczenia (40°C) oraz maksymalnego wzrostu temperatury i wzrasta o 25°C z każdym kolejnym stopniem klasy izolacji, zaczynając od klasy A i  jej maksymalnej temperatury uzwojenia 105°C.

Izolacja klasy F oznacza maksymalną temperaturę uzwojenia 155°C przy maksymalnym wzroście temperatury 105°C i z marginesem termicznym 10°C. Z kolei klasa H, druga najczęściej spotykana w silnikach elektrycznych, ma maksymalną temperaturę uzwojenia 180°C z maksymalnym wzrostem temperatury 125°C oraz marginesem termicznym 15°C.